مقایسه اثر ۲ رژیم دارویی گرانیسترون ـ دگزامتازون و دروپریدول ـ دگزامتازون روی تهوع و استفراغ بعد از عمل در جراحی داخل شکمی

امروزه از گروه های دارویی متفاوتی جهت پیش گیری یا درمان تهوع و استفراغ بعد از عمل(ponv) استفاده می شود که این داروها می توانند در عمل های مختلف یا بیماران مختلف اثرات متفاوتی داشته باشند. علاوه بر آن بعضی از این داروها گران قیمت بوده و این مسئله عاملی محدود کننده برای استفاده از آن ها محسوب می شود بنابراین برنامه های دقیقی برای استفاده از داروهای ضد تهوع و استفراغ وجود ندارد. با توجه به این که نوروترانسیترهای متعددی در ایجاد این عارضه نقش دارند، درمان چند دارویی می تواند اثر بیش تری روی تهوع و استفراغ بعد از عمل داشته باشد. در این مطالعه که به صورت ارزیابی بالینی تصادفی طراحی گردید، 140 بیمار که تحت عمل جراحی داخل شکمی قرار گرفته بودند(شیوع تهوع و استفراغ بعد از عمل در این بیماران بالا است) انتخاب شدند و به 2 گروه تقسیم گردیدند سپس 2 رژیم درمانی متفاوت جهت پیش گیری از این عارضه تجویز گردید و اثر این دو رژیم درمانی با هم مورد مقایسه قرار گرفت. در گروه اول از ترکیب دارویی گرانیسترون و دگزامتازون(70=n) و در گروه دوم از دروپریدول و دگزامتازون استفاده شد(70=n). هدف از این مطالعه مقایسه شیوع تهوع و استفراغ در این 2 گروه، در مدت24 ساعت بعد از عمل بوده است. بیماران مورد مطالعه در گروه سنی 50-15 سال بودند و اعتیاد به الکل و موادمخدر نداشتند، از داروهای اعصاب استفاده نمی کردند و زمان جراحی آن ها بیش از 4 ساعت نبوده است. خانم ها در 10 روز اول قاعدگی وارد مطالعه نشدند. براساس نتایج به دست آمده تهوع و استفراغ بعد از عمل در گروه گرانیسترون و دگزامتازون 4/1% و در گروه دوم 23% بود(0001/0=p). اگر چه گرانیسترون داروی گران قیمتی می باشد، به علت وجود تفاوت بارز، به نظر می رسد که اثر آن از نظر اقتصادی قابل بررسی و توجیه باشد.